Angel Witch - Angel Of Light

Eén van de meest invloedrijke stromingen in de hardrock- en metalgeschiedenis was de New Wave Of Britisch Heavy Metal (kortweg NWOBHM). Tijdens en kort na de korte maar hevige punkgolf die midden de jaren 70 van de vorige eeuw woedde, was de belangstelling voor de meer klassieke hardrock erg afgenomen. Het was door de toewijding van diverse, voornamelijk Britse bands dat hardrock en metal in 1979 terug meer op de voorgrond konden treden. Deze stroming die men later de NWOBHM ging noemen leverde bands op zoals Iron Maiden, Motörhead en Saxon. Behalve deze zeer succesvolle formaties waren er ook bands als Diamond Head en Angel Witch, die minder roem verwierven, maar wel een aanzienlijke invloed hadden op de muziek van latere acts zoals Metallica, Megadeth en Exodus. Angel Witch debuteerde in 1980 met het gelijknamige album dat met nummers als Angel Witch, Atlantis, Gorgon en Angel Of Death een legendarische status verwierf. Doordat de groep een aantal keer werd opgeheven en terug opgericht is de nieuwe plaat Angel Of Light nog maar de vijfde in de geschiedenis van Angel Witch. Het enige overgebleven lid dat er reeds van bij de oprichting in 1976 bij was, is zanger/ gitarist Kevin Heybourne die ook grotendeels verantwoordelijk is voor de kenmerkende sound: mid-tempo en snelle songs, doorspekt met flitsend veelal twin gitaarwerk en de typerende zang van Heybourne.

Het nieuwe schijfje opent met Don't Turn Your Back, zo'n song die zich al meteen in je hoofd nestelt. Dat geldt ook voor Death From Andromeda dat net als zijn voorganger gesmeed werd volgens de regels van de old school heavy metal: snelle, strak gespeelde nummers waarbij scheurende gitaren een belangrijke rol opeisen. Een minpunt bij Angel Witch tegenwoordig is toch wel de zang van Kevin Heybourne. Hij is nooit een grootse zanger geweest, maar op dit album lijkt zijn stem toch wat aan kracht en toonvastheid te hebben ingeboet. Dat valt vooral op bij We Are Damned, dat eigenlijk in zijn geheel een wat mindere track is. Absoluut hoogtepunt is de heavy ballad The Night Is Calling, dat met zijn ruim zeven minuten en talrijke tempowisselingen een episch karakter uitstraalt. Wat mij betreft één van de interessantste songs van het bijna afgelopen jaar! Jammer genoeg is het daarna zowat uit met de pret. De overige songs zijn op zich allemaal niet slecht, maar geven je wel teveel het gevoel dat je het ondertussen allemaal wel gehad hebt. Dat komt ook wel voor een deel door de minder goede vocals, waardoor deze songs pas wat interessanter worden wanneer de gitaren het van de zang overnemen. Angel Of Light is zeker een plaat die vooral de liefhebbers van de NWOBHM zal aanspreken, metalfans zonder nostalgische gevoelens zullen dit eerder als een onopvallende release beschouwen.