King Hiss - Earthquaker

Het vorige album van King Hiss, Mastosaurus uit 2016, werd in eigen land unaniem de hoogte ingeprezen en zorgde voor een mooie reeks optredens. Bij sommige bands slaat dan lichte paniek om het hart. Zal hun volgende album dan wel nog beter kunnen zijn? Staat de deur naar de uitgang open als de nieuwe worp wat minder is? ‘Cowards will stay on the shore’ zingt Jan Coudron in de eerste track op Earthquaker en het mag duidelijk zijn dat die van King Hiss geen lafaards zijn. Ze gaan geen enkel risico uit de weg. Geen copy-paste dus van Mastosaurus. 

Er is veel gelijk gebleven en er zijn een paar zaken veranderd. De fancy Amerikaanse producers van de vorige albums werden ingeruild voor Brent Vanneste van Stake. Het geluid is nog steeds schatplichtig aan bands als Mastodon en Baroness, met een mix van grooverock, stoner en sludge en kleine dosissen post en prog, maar op Earthquaker vind je nu meer knipogen naar metal, o.m. dankzij wat zuinige grunts en growls en een paar gitaarsolo’s die uit de hoek van de classic heavymetal zijn weggelopen.

Als geheel klinkt Earthquaker minder donker en minder ‘gesloten’ dan Mastosaurus. Dat was achteraf beschouwd één monolithisch blok vol donkere pijn en ellende. Het nieuwe album is minder zwaar en donker, maar nog steeds niet de ideale soundtrack voor de mindfullness-ochtendmeditatie van Ingeborg. Er waait bij King Hiss wat meer licht en lucht door de tracks en er zit meer variatie in. De nummers krijgen daardoor meer een eigen gezicht. Een pasklare hit staat er opnieuw niet op, maar dat is ook eigen aan het genre dat meer aandacht heeft voor een album als geheel dan voor tracks die er uit springen. Gtwhr en Revolt! zijn geen slechte keuze als ambassadeurs (singles) voor het album, maar ze hadden net zo goed Butcher of Kilmister kunnen nemen. Kilmister is een ode aan Lemmy van Motörhead, maar verwacht geen Motörhead-doorslagje. Zo makkelijk wordt het niet.