Mayhem – Daemon

Mayhem kan misschien meedingen voor een podiumplaats bij de award van “metalband met de rijkste geschiedenis”. Het verhaal van de band is zo uniek dat men er in 1998 een boek over schreef en in 2018 een verfilming van dat boek maakte. Een award die ze zonder twijfel winnen, is deze voor het schrijven van “het meest invloedrijke blackmetalalbum aller tijden”. Het aantal bands dat aangeeft door De Mysteriis Dom Sathanas geïnspireerd te zijn, is letterlijk ontelbaar. Mayhem kent in zijn rijke geschiedenis baanbrekende, genre-stipulerende albums, maar ook minder goed werk. Necrobutcher himself vertelt in interviews dat Daemon het beste Mayhem-album is geworden sinds Chimera. Laten we deze laatste uitspraak eens onder de loep nemen.

Misschien spreek ik niet namens jullie allemaal, maar ik kon het experiment op Ordo Ad Chao goed smaken. Vermoedelijk ook omdat dit het eerste album was waarop Attila Csihar zijn begeesterde vocalen weer waren te horen. Niet dat ik Maniac een slechte zanger vind, maar Csihars unieke vocale prestatie is nu eenmaal onlosmakelijk verbonden met De Mysteriis. Op Daemons voorganger, Esoteric Warfare, faalde het experiment volledig en kregen we een onsamenhangend album vol potsierlijke post-black. Het eerste dat me opviel toen The Dying False King met de deur in huis viel, was hoe trve, cvlt en evil Mayhem weer klinkt. Een nummer met de authentieke Mayhem-sound, een Csihar in topvorm en een heerlijke trage baslijn van Necrobutcher die dankzij de goed productie netjes over het geheel genappeerd ligt. Een van de redenen waarom Esoteric Warfare niet mijn lievelingsalbum is geworden, zijn net de over the top zweverige en aanstellerige vocalen van Csihar. Op Daemon klinkt hij weer een pak meer blackmetal en dit is een absolute meerwaarde voor de muziek. Schrik niet, zijn kenmerkende semi-parlando, demonische en huilerige uitspattingen zijn niet aan de kant geschoven; ze zijn gewoon veel beter gedoseerd.

De band heeft voor de opname van dit album intensief getourd en De Mysteriis in zijn geheel talloze keren live gespeeld. Dit heeft voor een klein deel zijn weerslag op Daemon gehad. Neem nu het nummer Malum, dit nummer kent een gitaarriff, een opbouw en een Csihar die zo op het legendarische album had kunnen staan. Het is echter niet zo dat de experimentele drift van de twee voorgaande albums verdwenen is. Mayhem heeft ditmaal meer aandacht besteed om het album als een geheel te presenteren. De muzikale uitspattingen zijn beter georganiseerd en dat is de grootste reden waarom Daemon zo sterk staat en erg blackmetal klinkt. Op een ander moment beseffen de muzikanten dat sfeer belangrijker is dan de instrumenten te geselen en krijgen we een sfeervol, uitgesponnen nummer (Aeon Daemonium). Een nummer later mag Hellhammer bewijzen waarom hij tot de absolute top van de blackmetaldrummers behoort. Ook Ghul en Teloch weten bijwijlen begeesterende gitaarriffs te schrijven. Mayhem heeft nooit tweemaal hetzelfde album geschreven, maar soms kijkt men wel eens terug naar het verleden. Of Worms And Ruins had zo op Chimera kunnen staan en is misschien wel een van de smerigere nummers op het nieuwe album geworden.

Eerlijkheid gebiedt mij ook te zeggen dat Daemon een album is dat de kans moet krijgen om te groeien. Het geeft zijn geheimen niet onmiddellijk prijs en heeft verschillende toeren moeten spinnen om volledige tot me door te dringen. Niet dat dit voor mezelf een echt minpunt is, maar toegankelijkheid kan wel een struikelblok zijn voor sommigen onder jullie.

Al bij al klopt Necrobutchers statement wel. Daemon klinkt inspirerend, overtreft de voorgaande albums, is samenhangend, gebalanceerd, spannend en is op zichzelf gewoon een goed album. Fans die Mayhem na Ordo Ad Chao links hebben laten liggen, kunnen proberen om de band met Daemon terug een kans geven. Blackmetalfans moeten dit album sowieso verplicht eens laten spinnen.

Daemon kende een release op 25 oktober via Century Media Records.