1349 – The Infernal Pathway

1349 – ofwel de band waar Satyricons Frost nog eens echt op de drumvellen mag rossen – brengt met The Infernal Pathway hun zevende album aan de man. De kwaliteit van de muziek die 1349 brengt, staat soms ter discussie (denk hierbij dan vooral aan Revelations of the Black Flame), maar doorgaans viel de blackmetal goed te smaken.

Daar waar 1349 op zijn eerste albums een ongepolijste, rauwe en venijnige sound had, zijn er doorheen de jaren wat meer nuances en externe invloeden op de albums terug te vinden. Het eerste dat opvalt bij de albumopener Abyssos Antithesis zijn de thrash-invloeden in de gitaren. Ravn beschikt nog steeds over een raspende stem, die perfect bij de 1349-muziek past. Ook het daaropvolgende Through Eyes of Stone start voor blackmetalbegrippen eerder traag en melodisch. Het zijn de thrashy-gestemde gitaren die in het begin met de aandacht gaan lopen. Uiteraard moet Frost zich nog eens kunnen uitleven, want bij Satyricon mag hij zich de laatste vijftien jaar niet meer echt laten gaan. Hij houdt het ritme regelmatig erg hoog en blijft zelfs tijdens de gitaarsolo’s flink doorrossen. Het mag nog eens worden gezegd: de beste man kan een geweldig potje drummen!

Tunnel of Set VIII is voor de kenners een atmosferisch intermezzo en in mijn ogen compleet overbodig. Zeker als je weet dat de plaat hierna nog wordt opgeleukt door een Tunnel of Set IX en een Tunnel of Set X. Towers upon Towers is dankzij de grote herkenbaarheid in het refrein een eerste echte ankerpunt in het album. Het is een van die nummers waar 1349 alles in weet samen te brengen: semi-melodische gitaren en een lekkere solo, een Ravn met herkenbare grunt en Frost die op militaristische wijze de boel bijeenhoudt. Het nummer is lekker energetisch en aanstekelijk.

Dødskamp kregen we reeds voor de kiezen op de gelijknamige ep en kent op The Infernal Pathway een andere versie. Op Stand Tall in Fire hoor ik onverbloemde Satyricon-invloeden in de gitaren en de drums doorsijpelen. Wat niet zo gek is als je weet wie er op de drumkruk zit. Het nummer neemt de tijd voor een goede opbouw en weet zich snel in je hersenpan te wurmen.

Ook op Striding the Chasm krijgen we wederom een band in topvorm te horen. Het is een nummer dat 1349 reeds vele malen heeft geschreven. De band gaat voor het eerst op de plaat echt uptempo, met korte, snelle venijnige riffs en Frost die ditmaal alles uit de kast haalt. Ook dit nummer heeft een erg herkenbaar refrein, maar dit is misschien het minst goede aan deze song. Striding the Chasm had zo op het album Hellfire kunnen staan. Wat in mijn ogen hun beste album tot op heden is gebleven. Ik zeg “gebleven”, want gezien het feit dat dit album zeker niet buist, noch verveelt, kan het de genialiteit van Hellfire niet evenaren. Fans van 1349 kunnen dit album zo in huis halen. Mensen die graag wat meer toegankelijke blackmetal willen exploreren kunnen met The Infernal Pathway beginnen.