Samenvatting

Recensie door metal4ever op 02/10/2019
  • Uitgebracht door Century Media Records
  • Metalfans score90

Met hun kruisbestuiving van progressieve black metal en viking metal begeleidt Borknagar ons op een reis naar het echte, diepe noorden. True North is voor de zoveelste keer een schot in de roos voor deze eigenzinnige Noren.

Pluspunten

  • Borknagar brengt hun black metal met epische grandeur
  • Het wegvallen van sterkhouder Vintersorg (vocals) is door de band prima opgevangen
  • Eén van de topreleases van 2019

Minpunten

  • Geen noemenswaardige minpunten

Borknagar is afkomstig uit Bergen, een schilderachtige stad aan de westkust van Noorwegen. De imponerende landschappen daar zijn een belangrijke inspiratiebron voor de composities en de lyrics die de groep creëert. De ruggengraat van deze band wordt gevormd door IC Vortex (zang), Oystein Brun (gitaar) en Lars Nedland (keyboards/zang). Tot begin dit jaar was ook Vintersorg actief als vocalist, maar hij verliet de groep om gezondheidsreden en ook om zich meer op zijn eigen band te kunnen focussen. De stijl van Borknagar situeert zich ergens tussen progressieve black metal en viking/folk-metal, een genre dat zowat ontstond met het verschijnen van Hammerheart, een plaat die in 1990 werd uitgebracht door de legendarische groep Bathory. DieZweedse black metal formatie, gevormd rond spilfiguur Quorthon, bereikte in de jaren 90 een cultstatus zonder weerga. De invloed die Bathory in die tijd op de metalscène uitoefende blijkt nog best op de cd In Conspiracy With Satan-A Tribute To Bathory, waarop ondermeer Marduk, Dark Funeral, Emperor en Satyricon nummers van Bathory coverden. Quorthon overleed in 2004, maar zijn ideeën leven verder, ook nog altijd een beetje in de muziek van Borknagar.

Het openingsnummer van True North is Thunderous, een ruim acht minuten durende epische track, waaruit blijkt hoezeer de band de kunst verstaat om de Noorse natuurpracht en cultuur in hun muziek en teksten te integreren. Het refrein is aanstekelijk met cleane zang die bij de accelererende stukken overgaat in screams. Uit heel ander hout gesneden is Up North dat door zijn combinatie van swingende keyboards en volledig cleane, haast vrolijke zang, erg apart aandoet. Lang gerekte screams spelen een hoofdrol in The Fire That Burns, dat ook nog opvalt door de harmonieuze samenzang en het akoestische middenstuk. Een erg meezingbaar refrein en fraai gitaarwerk zijn dan weer kenmerkend voor Lights, de vierde song op het schijfje. Vervolgens is het tijd voor de vrij rustige ballad Wild Father's Heart. Op Mount Rapture is een heerlijke wisselwerking te horen tussen langzamere en snellere stukken, waarbij de furieuze gedeelten steeds worden aangewakkerd door de ijzige screams van IC Vortex. En zo heeft elk nummer weer iets aparts, eentonigheid en verveling krijgen bij Borknagar geen schijn van kans. Dan passeert nog Into The White, met halverwege de song een schitterende gitaarsolo, waarna Tidal, het langste nummer van het album, nog eens alle kwaliteiten van de groep op een rijtje plaatst: verrassende tempowisselingen, afwisselend cleane en schreeuwende vocals, de balans tussen gitaar en keyboards, een grandioze ritmesectie en ga zo maar door. Afsluiter is het zeer aparte Voices, een ballad waarbij gedurende de ganse track hetzelfde langzame tempo wordt aangehouden en de zang zeer ingetogen blijft. Wat mij betreft is True North zonder twijfel één van de beste releases van dit jaar. 

 


Metalfans.be-nieuws in je facebook nieuwsfeed?