Sonata Arctica - Talviyö

Sonata Arctica is een band die graag al eens een beetje van koers verandert. Vergeleken met hun vorige album, The Ninth Hour, dat 3 jaar geleden werd uitgebracht, zijn de keyboards op het nieuwe schijfje nog wat prominenter aanwezig en is het metal-gehalte wat verder verdund. Die keyboards waren altijd al een belangrijk onderdeel van hun muziek, die zanger Tony Kakko nog het liefst van al omschrijft als 'melodic metal'. Bij hardrock bands zoals Deep Purple en Uriah Heep waren keyboards al in de jaren 70 een geliefd instrument, maar in het ruigere metal milieu was het gebruik ervan tot midden de jaren 80 absoluut not done. Er werd vooral geopperd dat deze klavierinstrumenten de scherpte en agressie van de metalsongs enigszins neutraliseerden. Ik herinner me nog goed toen in 1986 Iron Maiden hun zesde album Somewhere In Time uitbrachten en daarin voor het eerst gitaarsynthesisers in hun muziek introduceerden, met erg verdeelde reacties van fans en pers tot gevolg. Hoe dan ook, de geschiedenis heeft Iron Maiden gelijk gegeven, en men kan gerust stellen dat het uitbrengen van Somewhere in Time en meer nog Seventh Son of a Seventh Son 2 jaar later, mee het pad heeft geëffend voor een nieuwe generatie opkomende bands zoals Fates Warning,  Symphony X en Dream Theater, allen bands die hun metal riffs rijkelijk aanvullen met toetsenwerk.

Het is zeer onwaarschijnlijk dat het nieuwe plaatje Talviyö, de geschiedenis zal ingaan als een mijlpaal, maar Sonata Arctica is er andermaal in geslaagd om een mooi werkstuk af te leveren. Talviyö is het Finse woord voor winternacht, en de muziek dient zich dan ook aan als een verkwikkend haardvuur na een wandeling in een ijskoud winterlandschap. Of het nu gaat om up-tempo tracks als Message From the Sun of Whirlwind, of meer FM-rock getinte songs zoals Cold en Who Failed the Most, het zijn stuk voor stuk knap uitgewerkte composities met grandioze uitvoeringen. De productie is wel erg gepolijst, waardoor ballads als Last of the Lambs en The Garden bijna klinken alsof ze van een new age album afkomstig zijn. Verder vallen ook het gelaagde The Raven Still Flies With You en het erg catchy A Little Less Understanding nog in positieve zin op. Ook het instrumentale Ismo's Got Good Reactors is ronduit schitterend door zijn Japans aandoende invloeden. Toch nog even opmerken dat, als je het  album in zijn geheel beluistert, het zangwerk van Tony Kakko toch wat eentonig overkomt, en toevoeging van bij voorkeur wat female vocals aan sommige nummers een serieuze meerwaarde zou kunnen opleveren.