Liv Sin - Burning Sermons

Het ontstaan van Liv Sin is onlosmakelijk verbonden met Sister Sin, een Zweedse band die in de periode tussen 2003 en 2014 furore maakten. Met hun voornamelijk naar de jaren 80 refererende classic metal bracht Sister Sin vijf studioalbums uit, en schuimden ze als voorprogramma van onder andere Motörhead, U.D.O. en Arch Enemy de Europese en Amerikaanse podia af. Toen de groep eind 2015 uit elkaar ging richtte de charismatische frontzangeres Liv Jagrell dan maar haar eigen band op onder de naam Liv Sin.  Burning Sermons is ondertussen de tweede cd van deze groep, nadat ze in 2017 hun debuut Follow Me op de wereld loslieten. 

Het nieuwe werkje gaat van start met Blood Moon Fever, meteen een stevige track met een vrij melodieus refrein. Op het wat snellere Chapter of the Witch domineert de ruige strot van Liv Jagrell als geen ander. Ook vallen hier de Arch Enemy invloeden op, al is het dan in een melodieuzer kader, en is er van kopieer gedrag geen sprake. In het stampende Hope Begins to Fade treedt Bjorn Strid, welbekend van Soilwork, op als gastzanger, maar verder is dit geen bijzondere track. Dat originaliteit niet het sterkste punt is van deze Zweden blijkt nog eens uit War Antidote, een inspiratieloos nummer dat totaal niet beklijft. Met een puike opbouw en subtiel gemixte keyboards is At the Gates of the Abyss dan weer veel beter. Die keyboards zijn op elke song aanwezig, in het ene geval al wat gepaster dan in het andere. Slave to the Machine en The Sinner stellen vervolgens weer niet erg veel voor. De invloeden van Accept en Primal Fear liggen voor het rapen, maar jammer genoeg gebeurt dit met veel te weinig eigen invalshoek. Met een langzaam beukende riff komt Death Gives Life Meaning een stuk sterker binnenvallen en komt Liv Jagrell nog eens echt overtuigend uit de hoek. Dat laatste is ook het geval in het verrassende Ghost in the Dark, een heavy ballad en veruit de beste song van het hele album. Het afsluitende Dead Wind Intermezzo zorgt ook nog wel voor enige opwinding al is het hey, hey, hey geroep tijdens het nummer enigszins storend. We kunnen afronden met de vaststelling dat Burning Sermons tegenover zijn voorganger Follow Me maar weinig vooruitgang boekt. Het is gewoon een pretentieloos heavy metal plaatje met goede rauwe female vocals, maar helaas ook te weinig opwindend gitaarwerk, terwijl men toch twee gitaristen in de gelederen heeft.