Visions of Atlantis - Wanderers

De symfonische metalband Visions of Atlantis (of kortweg VOA) heeft al heel wat bezettingswissels moeten ondergaan. Zo werd er sinds het ontstaan van de groep, in een tijdspanne van negentien jaar reeds vier maal veranderd van zangeres. Ook de rol van zanger, want VOA beschikt steeds over beiden, werd al vier maal door iemand anders ingevuld. Dat gegeven maakt het voor de fans niet gemakkelijk om een hechte band met deze groep aan te knopen. Desondanks staat de band steeds garant voor kwaliteit, enigszins vergelijkbaar met acts zoals Xandria of Leaves' Eyes, met dat verschil dat VOA steeds een zanger én zangeres in de rangen heeft. Het enige overblijvende bandlid sinds de eerste line-up is drummer Thomas Caser. De huidige zanger Michele Guaitoli werd pas vorig jaar aangeworven, terwijl vocaliste Clémentine Delauney nu toch reeds zes jaar bij de groep behoort. De band, met voornamelijk Oostenrijkse roots, houdt er zich aan om in alle details verzorgd uit de hoek te komen. Steevast wordt elk nieuw album voorzien van een prachtige cover, en de gebrachte muziek is altijd wel van een zeer acceptabel niveau, terwijl ook de teksten doorgaans een zinvolle invulling hebben.

Pas 18 maanden na het verschijnen van het vorige album The Deep & the Dark werd reeds de opvolger Wanderers op de markt gebracht. De muziek op het nieuwste schijfje is wat meer gepolijst en de wat Nightwish-achtige keyboard partijen zijn iets nadrukkelijker aanwezig. De openingstrack Release My Symphony is al meteen een schot in de roos, een zeven minuten durende epische song met heel wat variatie. Heroes of the Dawn, dat doorspekt is met folk invloeden, gaat door op hetzelfde élan. Vervolgens komen we bij de eerste van drie ballads Nothing Lasts Forever. Het liedje heeft een wat melig refrein en ook de bijhorende video is eerder slaapverwekkend. Met A Journey to Remember en A Life of Our Own gaat het tempo de hoogte in. Het zijn beide zeer toegankelijke nummers, waarbij wel opvalt dat het zangniveau van Clémentine een stuk hoger is dan dat van Michele. Wat dat betreft vond ik de vorige zanger Siegfried Samer een stuk beter. De vocale dominantie van Clémentine komt nog meer tot uiting in To the Universe, één van de beste tracks op dit plaatje. Na een tweede gevoelige ballad, Into the Light, gaat het niveau van de songs enigszins achteruit. The Silent Scream en The Siren & the Sailor vallen wat tegen omdat er teveel in herhaling wordt gevallen. De titeltrack Wandereres blijkt dan alweer een honingzoete ballad te zijn en dat is toch wel wat van het goede te veel. Afsluiter At the End of the World drijft het tempo opnieuw de hoogte in en is gelukkig weer heel wat pittiger dan zijn drie voorgangers. Wanderers is dus zeker een oerdegelijke opvolger van The Deep & the Dark, maar mogelijk heeft de korte termijn tussen beide albums ervoor gezorgd dat er een aantal zwakkere songs op staan. Daar tegenover zijn er ook een paar hoogtepunten, die gerust tot het allerbeste in het repertoire van VOA gerekend kunnen worden.