Volbeat - Rewind, Replay, Rebound

Toen het debuutalbum van de Deense band Volbeat verscheen, werd hun muziek wel eens omschreven als een cocktail van Metallica (de riffs), Johnny Cash (het country-element) en Elvis Presley (de typische stem van Michael Poulsen). Hun sound bleef nagenoeg een constante gedurende de eerste vier albums (vanaf hun ontstaan in 2001 tot 2010). Met het aantreden van Rob Caggiano (ex-Anthrax) als tweede gitarist gooide de band het roer enigszins om. Op het album uit 2013 Outlaw Gentlemen and Shady Ladies staan wat meer gepolijste en radiovriendelijke tracks. Die lijn werd in 2016 doorgetrokken op Seal the Deal and Let's Boogie tot ontevredenheid van een aantal fans van het eerste uur. Nu is er dus de nieuwe reeds zevende plaat Rewind, Replay, Rebound. Kort na het verschijnen kwamen er heel wat negatieve reacties op de sociale media met doorgaans dezelfde teneur: te soft, te weinig metalgericht, te radiovriendelijk. Ieder zijn mening natuurlijk, dat dient te allen tijden gerespecteerd te worden, maar heel logisch zijn deze reacties geenszins. Het was immers al sinds 2013 duidelijk dat Volbeat de metal paden beetje bij beetje aan het verlaten was, en met de komst van Rob Caggiano meer toewerkte naar een nog meer eigen typische Volbeat-sound. Het is trouwens ook zo dat al die criticasters ten spijt, het succes van de band nog steeds toeneemt. Zo wordt voor hun concert in november 2019 in Antwerpen, dat oorspronkelijk voorzien was in de Lotto-Arena, uitgeweken naar het veel grotere Sportpaleis vanwege de te grote vraag naar tickets. Niet dat succes de perfecte maatstaf is voor kwaliteit, maar het toont wel aan dat het flirten met verschillende muziekstijlen de groep een grote aanhang verschaft.

Het schijfje gaat van start met Last Day Under the Sun, een op zich weinig opvallend mainstream nummer waarbij het refrein naar het einde toe iets te vaak wordt herhaald. Veel leuker is Pelvis on Fire, een heerlijk snel rock-'n-roll nummer zoals enkel Volbeat ze kan voorschotelen. Bij Cheapside Sloggers vervult Gary Holt (ex-Slayer en Exodus) een rol als gastgitarist. Voor dit nummer is ook een knappe videoclip gemaakt. Songs zoals Rewind the Exit en When We Where Kids laten dan weer de wisselwerking tussen Poulsen en Caggiani maximaal tot zijn recht komen. Diezelfde magie wordt ook in het erg mooie Maybe I Believe tentoon gespreid. De meest metal gerichte track is The Everlasting, één van de beste songs van het hele album. Het is toch een beetje jammer dat er van dat kaliber niet één of twee nummers meer op het album staan. Het opmerkelijkste nummer is echter Die to Live (met een gastrol van een zekere Neil Fallon). Naast ook nog een glansrol voor Michael Poulsen bevat deze track een weergaloos jazzy middenstukje waarin een saxofoon naadloos overgaat in een gitaarsolo. Er wordt prachtig afgesloten met het ietwat melancholische 7:24. Rewind, Replay, Rebound is alleszins een plaat die pas na een aantal keer draaien echt tot zijn recht komt en sluit perfect aan bij de voorgaande releases van de band.