Samenvatting

Recensie door Wim Guillemyn op 19/08/2019
  • Uitgebracht door Napalm Records
  • Metalfans score85

Op White Flag hoor je een geslaagde transformatie naar een rockgerichte sound doorspekt met moderne synths. 

Pluspunten

  • Goede sound en songs
  • Heel goede vocals van Mieloo
  • De blend tussen synths en gitaren werkt goed

Minpunten

  • In één nummer is de nieuwe sound iets minder gelukt

Nemesea kwam in 2002 opzetten in het zog van grote bands zoals Evanescence, After Forever en Within Temptation. Vanwege het gebruik van synths in combinatie met rock/metal en de vocals van Manda Ophuis werden ze, onterecht, een beetje als kloonen van deze bands genoemd. Hun eerste album was eerder een symfonische gothic metal album en met hun tweede album dat iets meer richting alternatieve rock ging, leek de grote doorbraak er aan te komen. Er werd gepraat met major labels en uiteindelijk gingen ze in zee met Napalm Records waar ze nu nog steeds mee werken.

Hun nieuwste en vijfde album is nog meer rock georiënteerd. De vergelijkingen met Within Temptation gaan zeker niet meer op. Stevige rock met keys is het, maar echt symfonisch is hun muziek niet meer. Die situeert zich nu ergens tussen de muziek van Anouk, Anastacia en Krezip in. In 2016 vertrok Manda Ophuis uit de band om zich volledig op haar job te concentreren. Sanne Mieloo neemt nu de vocals voor haar rekening en ik moet zeggen dat dit een geslaagde aflossing van de wacht is geworden. Ze kan eveneens de rockstukken alsook de hogere regionen aan. The Storm opent het album en is nog vrij atmosferisch. Het nummer sluit ook nog het meest aan bij hun vroegere werk. Maar daarna varen ze hun eigen koers. Kids With Guns was de eerste single uit dit album en is alternatieve rock met een aanstekelijk refrein. Ideaal om de aandacht mee te trekken. Ook het titelnummer White Flag is uit hetzelfde hout gesneden. Een heel aanstekelijk nummer. Don’t Tell me Your Name is vrij donker maar ook heel modern vanwege de synths. Ik vind het geslaagd maar echte rockers zullen het misschien iets minder weten te smaken. Ook op Ratata hoor je moderne synths die meer dan onderhuids de song kleuren. Op Fools Gold vind ik het synthwerk wat goedkoop klinken en niet echt passen bij de vibe van de song. Maar dat is dan ook één van de enige momenten op dit album waar de blend minder goed gelukt is. Op Nothing Like Me zingt Mieloo in de verzen wat buiten haar comfort zone. Ik twijfelde eerst een beetje over wat ik ervan moest vinden. Maar in het refrein schakelt ze terug op haar meer vertrouwde stem waardoor het eigenlijk wel goed komt. Maar ik zou dit niet in elke song doen. Als afwisseling is het wel geslaagd. Er staan ook wel enkele songs op waar het gas ietwat wordt teruggeschroefd. Bijvoorbeeld Lions dat als een pianoballad begint en mooi opgebouwd wordt. Ook Heavyweight Champion is een mooi uitgewerkte ballad geworden die net nog ietsje sterker is dan Lions. Rise begint met eerder ingetogen synthwerk om dan volop te rocken. Een nijdig rocknummertje. Ook Sayonara is een heel ferme track met een stevige ritmesectie, een metal klinkende gitaar, een catchy refrein en mooi synthwerk.

Met White Flag begint Nemesea aan een nieuw tweede leven. De transformatie is geslaagd. Met maar liefst veertien songs waarin het synthwerk meer op de voorgrond komt, de sound moderner en rockgerichter klinkt. Het zangwerk van Mieloo past perfect bij deze muziek en ze kan veel verschillende nuances in haar zang leggen. Topschijfje.


Metalfans.be-nieuws in je facebook nieuwsfeed?