Thy Art Is Murder – Human Target

Thy Art Is Murder heeft in het verleden voor zichzelf de lat redelijk hoog gelegd. De Australische band bracht met Holy War en Dear Desolation een kleine koerswijziging, ook op Human Target blijft men dit ingeslagen straatje aanhouden. Pure deathcore zoals op de eerste twee album werd gebracht, is het al een tijdje niet meer. Anderzijds pure brutale deathmetal is het ook weer niet. Thy Art heeft op zijn laatste drie albums een eigen smoel aangemeten die zaken uit beide werelden samenbrengt. Death metal met extra panache, of post-death, post-deathcore, wat je maar wil... Deze Australische band is alleszins een band waar je niet omheen kan, als je naar bovenstaande genres luistert. Ook Nuclear Blast had dit enige jaren geleden al in het snuitje.

De metal moet voor Thy Art hard zijn, niet gewoon hard, maar ultra-hard, agressief en ruig. Dit resulteert in veel breakdowns van het gitaartandem Delander/Marsh, een uiterst agressieve CJ McMahon en militaristisch drumgeroffel van de kersverse Jesse Beahler. Dit geheel wordt afgetopt met een uitermate harde productie. Over dit laatste kan ik een eerste boompje opzetten. Omdat Thy Art zo agressief mogelijk moet klinken, wordt de productie op plaat tot het uiterste gedreven. Hierdoor krijg je weliswaar een vette, ruige sound, maar dit is absoluut nefast voor de details en subtiliteit. Misschien niet de eerste zaken waar een Thy Art Is Murder-fan/bandlid naar zoekt, maar het had dit album wel net dat tikkeltje meer kunnen geven. Zo is er in de eerste single Death Squad Anthem een soort van sirene/alarm dat afgaat, maar door de over-the-top-productie zullen de meeste mensen dat niet horen voordat je hen er attent op maakt.

Een ander feit dat voor mij persoonlijk het album net iets meer had kunnen doen blinken is CJ McMahon. CJ is weliswaar een autoriteit inzake brutale vocale prestaties, maar dankzij eerder uitgebracht werk, weten we dat hij tot net iets meer in staat is. Ietwat meer vocale variatie in de meeste songs hadden deze naar het volgende niveau kunnen tillen. CJ opereert veelvuldig uit de voor hem medium-range grunts, terwijl we weten dat hij veel diepere en hogere tonen kan produceren. Op de nummers Human Target, Welcome Oblivion en Voyeurs into Death doet hij dit kunstje wel, maar op de rest van de songs kan zijn stem wat monotoner overkomen. Dit soort muziek kan wat vocale afwisseling goed gebruiken, of misschien zijn we te hard verwend door andere bands binnen het genre? Gemakkelijkheidshalve geef ik geen antwoord op die vraag.

Als je je over deze twee bovenstaande minpuntjes kan zetten, krijg je een makkelijk verteerbaar album met songs die soms bijna meezingbaar zijn en hierdoor vanaf de eerste luisterbeurt blijven hangen. Thy Art Is Murder kent een kunstje en dat kunstje is het schrijven van goede songs. De eerder genoemde nummers zijn voorbeelden van het kunnen van de band. Neem hierbij de nummers Death Squad Anthem, Make America Hate Again (wat volgens de bijgeleverde bio zeker geen linkse of rechtse politieke statements bevat…) en New Gods (dat volgens mij geïnspireerd werd door Neil Gaimans American Gods) en je hebt een album waar voldoende potentieel in zit om alle extreme metalfans een tijdje zoet te houden.

Human Target is een degelijk album dat perfect in het Thy Art-straatje past en verder gaat waar Dear Desolation eindigde. De bovengenoemde “kritiek” had dit album in mijn ogen alleen maar beter kunnen maken. Fans van de band en fans van het genre kunnen dit album gerust in huis halen.