Samenvatting

Recensie door Srachex op 31/07/2019
  • Uitgebracht door Napalm Records
  • Metalfans score84

Finsterforst brengt op Zerfall een pagan black die je kan beschouwen als een mix tussen Moonsorrow, Thyrfing, Månegarm en een vleugje Turisas. De nummers zijn gelaagd en beladen met atmosfeer.

Pluspunten

  • Sfeervolle, dynamische nummers
  • Ondanks de extreme lengte van de songs wordt het nergens saai

Minpunten

  • Niet voor iedereen weggelegd

Na een vreemde escapade op hun ep #YØLØ (denk hierbij dan vooral aan een cover van Miley Cyrus) is Finsterforst terug met een serieus en volwaardig album. Zerfall is het vijfde wapenfeit van deze paganistische Duitsers. Als ik je verklap dat er op dit albums slechts vijf nummers staan en de volledige duurtijd net geen 80 minuten bedraagt, weet je ongetwijfeld welk vlees je in de kuip hebt.

Doorgaans schrijf ik voor dit soort platen geen track by track review. De eerste vier nummers klokken af tussen de acht en dertien minuten. Het laatste nummer Ecce Homo is een kolos dat maar liefst zesendertig minuten in beslag neemt. (Educatief intermezzo: “Ecce Homo” zijn de woorden die Pontius Pilatus zou hebben gesproken toen hij Jezus na diens geseling zag). De vijf nummers meanderen gezapig in elkaar door en vormen uiteindelijk één grote koek. Het grote gevaar bij dit soort composities is “saaiheid”. De langdurende en uitgesponnen nummers mogen absoluut niet gaan vervelen. Gelukkig kent Finsterforst zijn stiel en kan ik je verzekeren dat Zerfall nergens echt saai wordt. Ondanks de grote lengte van de songs blijven ze inspiratievol en steeds aantrekkelijk. Ik heb het album meerdere malen op repeat kunnen zetten zonder me te vervelen.

De nummers hebben een leest van repetitieve, trage gitaarriffs, zoals het de black metal-scene betaamt, doch zijn ze steeds interessant en nergens saai. Oliver Berlin vertolkt zowel de heroïsche, cleane vocalen als het black metal-strot. Doorheen het gehele album worden deze twee zangstijlen regelmatig met elkaar afgewisseld. In de refreinen wordt hij meestal door de rest van de band bijgestaan en krijgen we heroïsche koorzangen te horen. Het begin van Fluch des Seins klinkt hierdoor als het stoere broertje van Heidevolk. De soundscapes worden door folk instrumenten opgeleukt, met een hoofdrol voor trompetten, mondharmonica’s en andere blaasinstrumenten. Finsterforst brengt op Zerfall een pagan black die je kan beschouwen als een mix tussen Moonsorrow, Thyrfing, Månegarm en een vleugje Turisas. De nummers zijn gelaagd en beladen met atmosfeer.

Als conclusie kan ik – na het album meerdere toertjes te laten spinnen (digitaal weliswaar) – bemerken dat Zerfall ondanks de extreme lengte van de songs erg dynamisch en sfeervol is geworden. Uiteraard zal het concept niet iedereen aanspreken en is dit album niet voor iedereen weggelegd. Heb je affiniteit met een van de bands die ik eerder in deze review heb aangehaald en heb je geen problemen met ellenlange songs, dan kan je Zerfall blindelings aanschaffen. Anders raad ik je aan dit album eens goed te beluisteren voor je het aanschaft.

Zerfall komt uit op 2 augustus via Napalm Records.


Metalfans.be-nieuws in je facebook nieuwsfeed?