Hollow Haze – Between Wild Landscapes and Deep Blue Seas

Na hun ontstaan in 2003 brengen deze Italiaanse jongens hun zevende full-length met de ietwat pompeuze titel: Between Wild Landscapes and Deep Blue Seas. Hollow Haze lijkt niet uit de undergroundscene van de powermetal te kunnen opstijgen. Een grondige reden hiervan kan mogelijks verklaard worden door het feit dat ze na zestien jaar nog steeds geen vaste zanger hebben gevonden. Bijna alle albums werden met een andere zanger opgenomen. Persoonlijk ken ik hen – en vermoedelijk zoals de meesten hen kennen – van de passage zes jaar geleden met Fabio Lione op de zang. Na al die jaren blijkt Nick Savio de enige vaste waarde in Hollow Haze te zijn. Hij nam ook al de gitaar ter hand bij Eternal Idol en op de belangrijkste albums van White Skull – een band uit de underground die toch wel enkele steengoede schijfjes heeft uitgebracht (zoek Tales from the North en Public Glory, Secret Agony maar eens op).

Op het nieuwe album houdt Fabio Dessi de microfoon vast, mogelijks kent u hem uit Arthemis. Dessi heeft een zachte en zuivere stem die perfect bij het powermetalgenre past, maar nergens echt uitschiet en zich niet met de grote kleppers kan meten. In tegenstelling tot het feit dat er in de credits nergens een keyboardspeler wordt vermeld, kent het album een groot aantal songs waar symfonische bombast de boventoon haalt, zoals als op de albumopener Destinations, The Upside Down of New Era. Hoewel er ook een groot aantal songs zijn die gitaargedreven zijn, valt het symfonische aspect nergens echt weg, waardoor u dit album van Hollow Haze zeker als symfonische powermetal mag categoriseren. Laat dat dan net het addertje onder het gras zijn. U en ik kennen onmiddellijk een groot aantal bands die in dit genre opereren en de kunsten van de symfonische power uitstekend onder de knie hebben. Laat me in één adem zeggen dat Hollow Haze dit ook begrijpt én kan, maar zich met de grotere namen in het genre niet kan meten. Een belangrijke reden hiervoor is het grote gemis aan echte uitschieters, nummers die memorabel genoeg zijn om de tand des tijds te weerstaan en een ticket vormen om mee te mogen doen in The Big League.

Laat me zeker duidelijk maken dat Between Wild Landscapes and Deep Blue Seas nergens echt slecht is, vandaar de nog steeds positieve beoordeling die net op het randje van de negativiteit balanceert. Dit album zal hierdoor vermoedelijk enkel mensen aanspreken die alles verzamelen van symfonische power. Het gros van de metalfans mag deze release echter vergeten.

Between Wild Landscapes and Deep Blue Seas werd op 12 juli door Frontiers Records uitgebracht.