1782 - 1782

In december 2018 vormen Gabriele Fancellu en Marco Nieddu een doom band. Ze noemen hun band 1782 wat een verwijzing moet zijn naar ene Anna Goldi die in 1782 gemarteld en ter dood veroordeeld werd vanwege hekserij. Ze zou het laatste slachtoffer worden van deze heksenprocessen in Europa.

Op 4 januari van dit jaar gaan ze al meteen de studio in om een single op te nemen die uitgebracht wordt door Electric Valley Records. Een maand later krijgen ze het aanbod om een album op te nemen dat uitgebracht wordt door het Italiaanse label Heavy Psych Sounds. Zo snel kan het dus gaan. Het duo geeft aan fan te zijn van Black Sabbath. Dat is meteen ook hun grootste inspiratiebron voor hun eigen muziek. De riffs en de grooves zijn duidelijk schatplichtig aan de oervaders van de Doom. Knap is wel dat ze beiden alles zelf inspelen. Fancellu speelt drum en doet de backings terwijl Nieddu de gitaar, de bas en de vocals voor zijn rekening neemt. Om live te spelen gaan ze hier nog iets moeten op vinden lijkt mij. Er wordt begonnen met een korte sfeermaker Intro (…To The Church) die bestaat uit kerkklokken en regen. Daarna krijgen we een echte song genaamd Night Of Draculia. Een fijne song met enkele fijne versnellingen. The Spell gaat op dezelfde weg verder maar beklijft iets minder. Op She Was A Witch worden ze bijgestaan door Gabriele Fiori die daarnaast ook werkzaam is bij het label. De song drijft op een vette riff en een leuke solo naar het einde toe. Black Sunday gaat volgens mij een beetje de mist in. Buiten de bridge zit er niet echt iets in dat het tot een gedenkwaardig nummer maakt. Oh Mary zit iets beter in elkaar en bevat ook terug een tempowissel. Het titelnummer 1782 is een instrumentaal nummer met een uitgerekte intro en een fijne overgang die de laatste twee minuten inzet. Het breekt wat met de loodzware riffs zonder de sound kapot te maken. Als afsluiter krijgen we een Pink Floyd cover: Celestial Voices (dat een onderdeel van A Saucerful of Secrets uit 1968 is). De originele versie wordt vrij goed behouden en in een distortion bad ondergedompeld. De vocals op het einde zijn hier ook clean gehouden. Voor de rest is het een doorsnee cover geworden waar eigenlijk niets nieuws aan toegevoegd wordt.

1782 is een debuut waar je de bouwstenen van de muziek van Black Sabbath in herkend. Het voegt niets nieuws toe aan het genre. Een aantal songs zijn de moeite waard, zoals Night of Draculia en het titelnummer 1782. Deze vormen voor mij dan ook de basis waarop ze verder kunnen werken en groeien.