Enthroned – Cold Black Suns

België heeft in zijn metal community enkele bands zitten die zich in hun genre bij de wereldtop mogen rekenen (denk dan vooral aan bijvoorbeeld onze vrienden van Aborted), maar denk dan ook eens aan Enthroned. Onze blackmetal trots werd in 1993 opgericht en brengt met Cold Black Suns zijn elfde album uit. Noemenswaardig is het feit dat na het opstappen van Lord Sabathan in 2006 er geen originele leden meer in de band aanwezig zijn. Het is dan ook de langst dienende Nornagest die tegenwoordig de plak zwaait in Enthroned. Het was steeds de speelsheid die in de gitaren zat, die me het meeste tot Enthroned aantrok. Ook op Cold Black Suns kloont de band zichzelf niet en weet ze een nieuwe sound te creëren. Ditmaal wordt er echter meer voor sfeer dan voor agressie en snelheid gekozen.

De instrumentale intro schept het eerste atmosferische gevoel. Er staan natuurlijk nog steeds brutale snelheidsduivels op dit schijfje, waarvan het tweede nummer Hosanna Satana een mooi voorbeeld is. Deze laatstgenoemde trapt de plaat, na de intro, open met de kracht en snelheid die je naar Panzer Division Marduk doet teruggrijpen. Bliksemsnel – reeds na twee minuten – zijn de laatste bommen gevallen en klinken er weer zachte riffs door je speakers als het derde nummer Oneiros aanvangt. De band speelt met zweverige riffs en bouwt stilletjes aan op naar een nummer dat voor rituele doeleinden geschreven lijkt te zijn.

Op het eerste deel van Vapula Omega bewijst drummer Menthor dat er op Cold Black Suns nog weldegelijk snelheid gemaakt mag worden. Ondanks de krachtige drumpartijen op dit nummer fladderen er enkele zweverige riffs rond die een onaards effect teweegbrengen. Het is ook op dit nummer dat Nornagest zijn blackmetal scream inruilt voor eerder “vertellende” vocalen. Silent Redemption is van hetzelfde laken een broek: snellere stukken in combinatie met zweverige riffs en rustige passages.

De rest van de plaat kabbelt over hetzelfde traject voort. U leest het al: blackmetal fans die door de heftige furie van de eerder uitgebrachte single Hosanna Satana weggeblazen waren, kunnen enorm door Cold Black Suns worden verrast. Het album is meer een ode aan de heer Satan geworden onder de vorm van rituele verzen. Het nummer Aghoria lijkt wel een demonische incantatie te zijn met dromerige, druïdische vocalen. Uiteraard moet een album dat hoog op sfeer & gezelligheid wil scoren een kraakheldere productie hebben. Gelukkig heeft de band de status om hiervoor degelijk personeel in te huren. Jeremie Bezier (voormalig bassist bij Enthroned, fyi) zat achter de knoppen en heeft de plaat van een zuivere mix kunnen voorzien.

Enthroned heeft een boude beslissing genomen met dit nieuwe album en niet alle fans zullen hiermee even tevreden zijn. Als je knallende militaristische blackmetal verwacht, zal je een andere plaat moeten opzetten. Echter, als je de ceremoniële filosofie van de Left-Hand Path wil uitvogelen, dan heeft Enthroned je er de perfecte soundtrack voor geschreven. Bent u eerder geneigd om sfeervolle werken een kans te geven, doe dit dan eens met dit album. Hebt u uw blackmetal liever straightforward, zoek dan nog een beetje verder, want dan kan deze plaat wat onsamenhangend op je overkomen. Ik heb het schijfje me alleszins goed laten smaken.

Cold Black Suns komt op 7 juni uit via Season of Mist.