Beast In Black – From Hell With Love

Deze review heeft even op zich laten wachten, waarvoor mijn excuses! Nu dit van de baan is, kunnen we meteen met de deur in huis vallen. Het verhaal achter Beast In Black en diens leider, Anton Kabanen, zal u allen reeds gekend zijn. Ik ga er dan ook geen woorden meer aan vuil maken.

Het debuut Berserker had af en toe nog een stevige power metal insteek, deze is wat zoek op dit tweede album. U houdt niet van de cheesy, zoetsappige pop-refreinen en dito riedeltjes? Ik begrijp u. U houdt niet van de synths die deze plaat bijna tot synth-pop dopen? Ik begrijp u. Maar hè, als het goed wordt gebracht, hou ik er wel van. Het Eurovisiesongfestivalgehalte (Scrabble, iemand?) van deze plaat is inderdaad erg groot en ik begrijp dat er metalfans zijn die dit enorm zullen verafschuwen. De meer avontuurlijke metalfan kan een schaamteloze meezinger rijker zijn.

Wat zijn de ingrediënten die Beast in Black gebruikt om zijn pop-metal te kruiden? Eén van de hoofdingrediënten is zanger Yannis Papadopoulos. De beste man is een geweldige zanger. De veelvuldige inzetbaarheid van Yannis is zijn grootste pluspunt: zo is hij soms bijna vrouwelijk, op andere momenten zo hoog als een castraat en even later vurig snel en hard. Een ander hoofdingrediënt zijn de gemakkelijk meezingbare refreinen en herkenbare deuntjes.

Ondanks het feit dat ik de aanpak en het schijfje goed weet te waarderen, vind ik het spijtig dat er een stapje weg van de metalwereld werd genomen. Ik mis enkele loeiharde krakers zoals we van Kabanen gewend zijn. Albumopener Cry Out For A Hero is onmiddellijk de verplichte “harde” binnenkopper, maar veel furie en snelheid zit er na deze binnenkopper niet echt meer in. Door het gebrek van enkele hardere songs en door steeds op hetzelfde ritme te spelen, lijkt het einde van het album iets minder spannend te zijn. Je kan hierdoor een “meer van hetzelfde” gevoel krijgen. Oké, Beast In Black als band is slechts twee albums jong en heeft nog een hoop tijd om zich te ontwikkelen.

Aan dweperige meezingers is er op dit album geen gebrek, denk daarbij aan liedjes zoals: From Hell With Love, Sweet True Lies, Die By The Blade, … Darth Sidious is op Unlimited Sin niet uit mijn gedachten te branden wanneer we kreten krijgen te horen, zoals: “Drawn to the Dark Side” en “Unlimited Power”. Zou het een Star Wars tribute zijn? Ik krijg alleszins telkens de ondraaglijke impuls om mee te zingen als Senator Palpatine: “Unlimited Powaaaaa!”. En ja, de handjes doen dan onbeheersbaar en gretig mee. De bliksems blijven helaas uit…

Op Oceandeep wordt de stekker uit het stopcontact getrokken en krijgen we de verplichte ballade voorgeschoteld. De eerste lijnen die ik van dit nummer had neergeschreven, hadden dit nummer volledig neergesabeld. Echter, na enkele luisterbeurten ontdekte ik pas de kracht in dit terughoudende nummer: de akoestische gitaren, de fluitspeler en Yannis zachte, ingetogen stem maken dit nummer echt speciaal. Ik ben blij dat Beast In Black zich ook op deze nummers staande kan houden. De special edition van deze schijf krijgt er Killed By Death, een goed gebrachte cover van Motörhead, en No Easy Way Out, een cover van Robert Tepper, bovenop.

De kracht van Beast In Black is tevens ook zijn zwakheid; om het anders te formuleren: hetgeen de fans zullen adoreren, zullen de tegenstanders verafschuwen. Neem nu het eerder aangehaalde Sweet True Lies. Het lied is zo zoet als een Turks gebakje en glijdt als een fallus vol lubricant doorheen je gehoorgang en verankerd zich met je brein. Andere bands zouden dit type songs onmiddellijk schrappen (of zelfs nooit durven opnemen), maar Beast In Black speldt het zich op de borst, pronkt er mee en komt er ook nog mee weg.

Weet waar je aan begint wanneer je dit album in huis haalt. Men moge gewaarschuwd zijn! Extreme cheesiness, zoetsappige refreintjes en begeleidende popsynths. Kan je hier tegen, haal dit plaatje dan in huis. Kan je hier niet tegen, blijf er een kilometer uit de buurt. U bent gewaarschuwd.