In Motion - Thriving Force

In Motion is een studioproject van Tom Tas. Vorig jaar deed die iets gelijkaardigs met Entering Polaris, maar deze keer legt hij zich toe op melodische deathmetal en thrash en niet op power en prog.

Tom Tas ken je behalve van In Motion en Entering Polaris nog van Thorium, Quantum Fantay en 23 Acez en vroeger van Ostrogoth. Net als bij Entering Polaris nodigde Tas een hele reeks gastzangers uit: Björn Strid (Soilwork), Pierre Maille (Dagoba), Jasper Daelman (ex-Anti-Icon), David Davidson (Revocation), Jeffrey Rademakers (Spartan), Matthieu Romarin (Uneven Structure), Mike Slembrouck (After All, Rik Priem’s Prime), Benny Willaert (23 Acez, Black Snow, Gemini Season) en Sindre Nedland (In Vain). Het resultaat is heel uiteenlopend qua stijl en gaat van melodieuze deathmetal tot progressieve thrashmetal. De inspiratie vond hij deze keer bij bands als Gojira, Sylosis, Hacride, Scar Symmetry en Rush. Aan de songtitels te zien waren ook de jaren ’80 als geheel een inspiratiebron. Net als bij Entering Polaris zat de Italiaan Simone Mularoni (DGM) achter de knoppen.

Dat er minder prog aan te pas komt, mag je met een korrel zout nemen. Thrive, na de muzikale intro de eerste echte track op dit album, begint inderdaad wel als deathmetal, maar krijgt naar de finale een gitaarsolo (niet van Tom Tas, maar van Joris Van Daele) waar heel wat prog-gitaristen jaloers op zullen zijn. Het zijn vooral de vocalen van Davidson en Strid die deze track richting death en thrash duwen. Het lukt Tas ook in andere tracks om brutaliteit heel organisch te combineren met knappe solo’s, zoals op I Bleed Worlds (met Maille), al halen die solo’s en prog-bewegingen en –structuren soms ook wel de snelheid uit het geheel. De nadruk ligt in de eerste tracks misschien iets te hard op de techniek en te weinig op de agressiviteit, de emotie van het gitaarspel. Het instrumentale en lichtvoetige Lunar (met synths, strijkers en akoestische gitaar) had net als Solar (ook instrumentaal en met veel jazzy sax) misschien beter op het album van Entering Polaris gestaan.

Dat wordt goedgemaakt op The Dyeing Of Spheres part 1 en part 2, waar de gitaren nog meer in laagjes op elkaar liggen. Part 1 en Part 2 van The Dyeing Of Spheres sluiten mooi op elkaar aan, enkel de zangers verschillen. Daelman grunt het eerste luik bij elkaar, Romarin zingt het tweede. De beste track van Thriving Force is Utopia: een knallende intro, een mooie opbouw, een goed evenwicht tussen agressieve gitaren en solo’s en een knappe combinatie van drie heel verschillende gastzangers (Rademakers, Slembrouck en Willaert).

Always In Motion, met Nedland en Strid, is ook een combinatie van agressieve grunts, agressieve gitaren en een reeks prog-elementen. De saxofoonsolo van Greg Rossetti lijkt op papier een miscast voor dit album, maar voor luisteraars zonder oogkleppen is net dat stukje de lekkerste earcandy. Rossetti deed hetzelfde trouwens al eens op het album van Entering Polaris. Je moet er trouwens wel wat geduld voor hebben, want deze track duurt ruim 18 (achttien!) minuten en de sax komt pas na zestien minuten. Geen probleem met tracks die zo episch lang duren als het dan ook net zo lang spannend blijft, maar hier krijgen we ook nog eens lange akoestische stukken en een minutenlang aanhoudend onweer. De titel klopt wel: het blijft altijd in beweging, maar met een beetje meer vaart erin was dit een leukere track geworden.