Deathrite – Nightmares Reign

Anno 2010 werd het Duitse Deathrite opgericht en acht jaar later schotelen de vijf heren ons album nummer vier voor: Nightmares Reign. Wie Deathrite van zijn vorige album Revelation of Chaos kent zal verschieten, want op het huidige album lijk je een Deathrite 2.0 te horen.

De koerswijziging ten opzichte van het vorige album is groot. Revelation of Chaos bracht death metal die stevig opgeklopt was met punk en zélfs wat grind invloeden, snelle, snedige gitaarpartijen en een zanger met een heerlijke old school deathgrunt. Op Nightmares Reign hebben een pak black metal invloeden hun weg gevonden. De grunt van zanger Tony Heinrich werd in de prullenbak gesmeten en vervangen door een black/thrash metal scream.

Ook het gitaarspel van Andy Heinrich en Tom Michalik had blijkbaar wat nood aan verandering. Van de spannende, snelle gitaarlijnen is er amper tot geen sprake meer. Je zal eerder ingetogen mid-tempo black/thrash metal snaren horen trillen, af en toe onderbroken voor een vuige solo. Het is spijtig dat de vaart hiermee van het album wordt gehaald. De band houdt zich regelmatig in en trapt het gaspedaal nergens nog echt in. Het is dit gebrek aan vurigheid en vaart dat ikzelf als het grootste minpunt aanschouw. Alsook het feit dat de meeste nummers gelijkaardig zijn geworden en er niet echt eentje uitspringt.

Waar je Deathrite vroeger aan fans van Dismember en co kon aanprijzen, neig ik de aanprijzing heden ten dage meer naar de fans van Bewitched te brengen. Is het dan slecht wat Deathrite op Nightmares Reign brengt? Neen, de band weet goed waar ze mee bezig is en innovatie houdt de scène en bands in het algemeen in leven.

Ook de korte, krachtige nummers van het eerdere werk zijn geëvolueerd naar langere nummers die een pak meer body hebben. Mede door een overbekend black metal-gebeuren, nl: met een kleine sectie aan riffs een langdradig, uitgesponnen en eerder repetitief stuk muziek te creëren. Er zijn zelfs kleppers van meer dan zeven en negen minuten te horen; ongezien op een Deathrite-plaat.

De nieuwe Deathrite-sound: ik word er niet opgewonden van, noch laat het me koud. Innovatie is uiteraard goed en een band die zijn horizonten verlengt verdient er uiteraard enig krediet voor. Fans van het eerdere werk kunnen teleurgesteld zijn in de nieuwe plaat. Anderen kunnen de death metal met overvloedige black metal-kruiding en een snuifje necrothrash gerust eens een kans geven.