Zeal & Ardor – Stranger Fruit

Zeal & Ardor verraste in 2016 vriend en vijand met hun debuutalbum Devil Is Fine. Het album werd enorm goed ontvangen, wat leidde tot een groot aantal optredens wereldwijd en zelfs een plaats op de affiche van het door ons allen geliefde Graspop Metal Meeting. Z&A is een avant-garde project op poten gezet in 2013 door de Zwitsers-Amerikaanse heer Manuel Gagneux. Gagneux experimenteerde met de combinatie van twee oncombineerbare muziek genres, nl: spirituele, traditionele en religieuze volksliederen van de Noord-Amerikaanse zwarte slaven en black metal (ofte Blek Metel in de Vlaamse volksmond). Het experiment werd op poten gezet naar aanleiding van een uitdaging op het internet. De combinatie sloeg aan – hoewel, als we heel eerlijk moeten zijn het black metal-aandeel relatief laag was – en Gagneux vormde een band rond het door hem gecreëerde gegeven en trok zelfs een contract aan van een label. Na veel vijven en zessen werd het debuut full-length als Devil is Fine op de wereld afgevuurd.

De reacties op het debuut waren hoofdzakelijk positief. Echter, er werd gefluisterd dat Z&A gewoon de vruchten van hun succes wilden plukken. Het debuut viel naast enkele steengoede songs ook op omwille van zijn lengte: slechts 24 minuten, waarvan er in totaal acht minuten aan niet noemenswaardige intermezzo’s waren te vinden. Er rest na deze inleiding ons de vraag: is Zeal & Ardor slechts een goed geslaagde PR-stunt of eist de band zijn plekje in de metal-geschiedenis op en vinden we hen in de toekomst nog op de affiches van de grote festivals?

Het antwoord op deze vraag is een moeilijk gegeven, want uiteindelijk zal slechts de toekomst dit uitwijzen. Wat wel vaststaat is dat de band een evolutie heeft gemaakt ten opzichte van Devil Is Fine. Afgekraakt worden op een klein kwartiertje muziek is niet meer aan de orde, want Stranger Fruit klokt netjes boven de drie kwartier af én er zijn een pak minder oninteressante intermezzo’s aanwezig.

Wie door het debuut aangenaam verrast en gecharmeerd bleek te zijn, zal merken dat het verrassingseffect op Stranger Fruit verdwenen is en dat de songs helaas een pak minder memorabel zijn uitgevallen. Verwacht met andere woorden geen kleppers meer zoals Devil Is Fine en Blood In The River. Het is echter niet zo dat de plaat inspiratieloos wordt gebracht. Ik mis alleen het sterke repetitieve karakter van de negro spirituals, zoals in de eerdergenoemde songs die het debuut zo sterk maakten. Het is dit aspect van de eerste plaat – waar er in mijn ogen toen sprake was van een vleugje genialiteit – dat gemist wordt op de tweede plaat.

Het klinkt misschien wel erg negatief als je Z&A kent van Devil Is Fine, maar ook op Stranger Fruit is er af en toe interessante muziek te vinden. De songs zijn misschien minder beklijvend, maar er zijn er wel enkele lekkere terug te vinden. Neem nu Row Row en We Can’t Be Found bijvoorbeeld met hun zalige black metal passages. Deze nummers steken boven de boven de andere songs uit, omdat ze door hun doordachte black metal stukjes wel de aandacht weten te vangen.

Voor mij heeft Z&A zijn verrassingseffect verloren. De nieuwe nummers zijn uiteraard nog steeds origineel en een vreemde eend in de bijt in de metal-wereld; ze zijn alleen een stuk minder beklijvend. Hierdoor kan ik Stranger Fruit niet aan iedereen aanraden en slechts aan diegenen die interesse vertonen voor “het aparte” en zéér open-minded zijn.