Samenvatting

Recensie door Srachex op 29/09/2018
  • Uitgebracht door Century Media Records
  • Metalfans score75

Ultha brengt een atmosferische black met veel uitgerekte ambient passages. De krachtige black metal stukken zijn in minderheid aanwezig. Fans van Wolves In The Throne Room mogen dit album eens een kans geven.

Pluspunten

  • De krachtige black metal passages
  • Sfeervol

Minpunten

  • Verstoorde dynamiek

Ultha is een Duitse band die in 2014 in leven werd geblazen en anno ’18 reeds met zijn derde full-length op de proppen komt. Om in de tussentijd over de EP’s, splits en het live-album (niet) te zwijgen. Dat Ultha’s pad naar de roem niet zonder obstructies is, bleek enkele jaren geleden nog toen de band werd geweigerd van een Duits festival omwille van het feit dat ze voorheen het podium hadden gedeeld met Inquisition (reeds lange tijd in opspraak door vermeende racistische/nazistische ideologieën, en recentelijk vermeende pedofiele uitspattingen op internet).

The Inextricable Wandering is een concept album over angst. Volgens gitarist en vocalist Ralph Schmidt bekeken vanuit een andere hoek, dan waaruit de meeste andere bands opereren:

Hell is a place you don’t go to. It’s a thing you carry around with you. Each of the six songs ended up being a discourse on a pattern of fear and its consequences I felt or encountered.

We hebben ons dus ingeschreven op het buffet van UlthaThe Inextricable Wandering en wat ligt er op de borden? Uitgesponnen, atmosferische black met desolate ambientstukken. The Inextricable Wandering is een album waar je echt je tijd voor moet nemen. Regelmatig merkte ik dat mijn aandacht volledig verdwenen was gedurende een langgerekt stuk met minimalistische muzieknoten. De liederen zijn stuk voor stuk enorm lang, met als uitschieter I'm Afraid To Follow You There dat bijna tegen de negentien minuten klokt. Met zes nummers die samen goed zijn voor 67 minuten muziek, weet je welk vlees je in de kuip hebt.

Ultha heeft met andere woorden de tijd genomen om te werken aan de sfeer op het album. En het zal deze sfeer zijn die de “maker of kraker” zal worden voor de meeste fans van het genre. De sfeer is soms agressief (The Avarist (Eyes Of A Tragedy) en Cyanide Lips); soms desolaat, vluchtig en ambient (There Is No Love, High Up In The Gallows en We Only Speak In Darkness); en soms episch en tot in overdaad uitgesponnen (I'm Afraid To Follow You There).

De nummers die Ultha brengt, getuigen van een diepzinnig talent bij de makers. Doch besluipt er mij het gevoel: ik ben nog steeds een metalfan en vind ik dat de balans te veel naar de kant van het atmosferische/ambient gaat en minder naar het black metal gebeuren. Bands zoals Wolves In The Throne Room en The Ruins Of Beverast hebben deze precaire dynamiek veel beter onder de knie. Voor mij persoonlijk is het nefast om grote stukken van bijna tien minuten aan minimalistische soundscapes in de muziek in te lassen. Dit lijkt het geheel te verzwakken.

Echter, fans van eerder genoemde bands (minus het magistrale Inquisition) moeten eens van het Ultha-buffet proeven. Wie weet is er een schotel waar je gretig van kan smullen.

 


Metalfans.be-nieuws in je facebook nieuwsfeed?