Deicide – Overtures of Blasphemy

Ik heb ergens een patch liggen met het opschrift: ‘Glen Benton For President’. Waarom niet? Als Trump het mag en kan, waarom zou de man die eigenhandig een omgekeerd kruis in zijn voorhoofd brandde dan geen president mogen spelen?

Ook anno 2018 is Deicide’s enige bestaansreden: Christenzieltjes schofferen door Satan aan te halen. Voor ons Belgen klinkt en lijkt dit mogelijks infantiel en zielig. Maar in Amerika waar de imaginaire opperheer uit de lucht nog elke dag aanbeden wordt door miljoenen goedgelovige mensen die graag de zinnetjes uit een oud boek voor waarheid aannemen, is dit nog steeds schofferend en vuig. De teksten waren bij de promo helaas niet meegeleverd, maar nummers zoals: ‘One With Satan’, ‘Compliments Of Christ’ en ‘Crucified Soul Of Salvation’, beloven ons weer dat de zoon van de schepper duchtig in het stof zal mogen bijten. De nieuwe nummers zijn allemaal erg kort (het langste lied duurt slechts 3 minuten en 33 seconden), waardoor er aan kracht absoluut niet wordt ingeboet.

Deicide gaat op Overtures of Blasphemy verder waar het ons vijf jaar geleden na In the Minds of Evil had gelaten. De brute death metal die de vier heren brengen, wijkt niet veel af van de sound van de vorige releases. De dubbel gelaagde vocalen (black metal scream over death metal grunt) zijn nog steeds afgeschreven – ik was er trouwens sowieso geen fan van – en ik moet toegeven dat Benton tot de top van de death metal grunters behoort. Hij heeft op zijn 51ste nog steeds een stevige diepe grunt. Hij grunt weliswaar steeds op dezelfde bijna monotone, diepe toon, maar dit raak zeker niet aan de kwaliteit van de vocalen. Hoor je liever een death metal vocalist die meer variatie in zijn stemgeluid brengt, wacht dan nog even op de nieuwe Aborted.

De plaat start met One With Satan, een lied volgens de klassieke Deicide-bijbel: een kenmerkende, trage riff begeleidt door Bentons logge grunt om na een halve minuut het gaspedaal volledig in te duwen en een Deicide op drift te horen. Je hoort het onmiddellijk: Benton is nog steeds boos op alles en iedereen dat ook maar iets met de Christelijke religie te maken heeft. Het enthousiasme spat bijna letterlijk van de plaat gedurende de eerste songs.

Benton zou voordat het schrijfproces begon tegen zijn bandgenoten gezegd hebben:

This record doesn’t have to be boring. Let’s really focus on the quality of the songs. I want to write tasty licks and catchy hooks this time.

Op enkele nummer is dit zeker gelukt. Bijvoorbeeld: Excommunicated – het nummer dat ook een lyric video meekreeg – is heerlijk catchy geworden. Het is een van de snellere songs en het is op deze tracks dat ik Deicide het liefste hoor. Snelle snaren en drums, snedige solo’s en Bentons diepe, dreigende grunt die over het geheel genappeerd is als een bruine vleesjus. Ook Seal The Tomb Below is een rammende kraker uit hetzelfde vaatje getapt. Snarenplukkers Kevin Quirion en Mark English maken snelheid, drummer Steve Asheim houdt het tempo hoog en Benton brult in galop het lied bijeen. Het is een van de betere nummers op Overtures of Blasphemy.

Doch moet ik zeggen dat het de Amerikanen niet op elke song gelukt is om ‘tasty licks and catchy hooks’ te schrijven. Kwaliteit is weldegelijk een sleutelwoord, maar niet elke song blijft even goed hangen als de andere. Het eerste gedeelte van de plaat bulkt van het enthousiasme (blijkbaar kunnen satanisten dan ook enthousiast zijn…) maar tegen het einde aan, zijn de satanische incantaties echter minder memorabel. Het album is misschien niet zo snel toegankelijk als To Hell With God en In The Minds Of Evil, waardoor de nummers even de tijd nodig hebben om in te werken. Ik merk uiteindelijk dat ik het album toch redelijk veel (digitale) toertjes heb laten draaien. Spijtig van het matigere einde, anders had de plaat een categorie hoger kunnen scoren.

Overtures of Blasphemy komt uit op 14 september 2018 via Century Media Records.