Doro – Forever Warriors, Forever United

Doro Pesch, The Queen of Heavy Metal, is terug van nooit weggeweest! Na zes jaar albumstilte – want van zowat elk podium kan The Queen niet weggeslagen worden – is er nu Forever Warriors, Forever United. Met maar liefst 25 nummers, een karrenvracht aan gastbijdrages en drie covers, is het dubbelalbum een heuse kluif geworden.

Doro’s setlist bestaat al jaren hoofdzakelijk uit Warlock-nummers en voornamelijk nummers van Warlock’s laatste wapenfeit: Triumph and Agony. Solomateriaal krijgt steeds een zeer klein aandeel in de liveoptredens. Hierdoor rest ons de vraag: “Zal Doro eindelijk een nieuwe setlist vinden tussen haar vijfentwintig nieuwe nummers, zodat de Warlock-liedjes en de Für Immer verplichte Judas Priest cover ‘Breaking The Law’ stilaan de kast in kunnen?”

Gezien het nieuwe dubbelalbum op vinyl apart te verkrijgen is, een review in twee delen waar de noemenswaardigheden kort aangehaald worden.

Deel één: Forever Warriors

Zoals de meeste jaren tachtig grootheden ze brengen, zijn ook de hedendaagse Doro-nummers voornamelijk in het patroon: strofe, refrein, strofe, refrein… Doro brengt op een voor haar gekende manier reeds meer dan dertig jaar degelijke en eenvoudige heavy metal/hardrock.

Albumopener All For Metal heeft hét volgens Pesch allemaal om de nieuwe All We Are te worden. Ik moet de lieve Doro toch lichtjes temperen; een nieuwe mijlpaal zal het in haar carrière niet worden. All For Metal is echter wel een aanstekelijk nummer met een heerlijke karrevracht aan gastbijdragen – die eerlijk gezegd niet enorm veel aan het werkelijke nummer bijdragen. Het is een mierenzoet cliché-nummer dat waarschijnlijk met het nodige bier in de pens op de vele festivals goed in de smaak zal vallen.

Op dit schijfje krijgen we de eerste verrassing, namelijk een duet met Johan Hegg, de bebaarde Vikingfrontman van Amon Amarth. Op If I Can't Have You, No One Will leukt Hegg het nummer op met zijn goed verstaanbare, diepe grunt. Hierdoor krijg je een Doro-nummer te horen, zoals je er nog nooit één hebt gehoord. Turn it up heeft een heerlijk 80’s Accept-vibe en is persoonlijk een van mijn hoogtepunten. Ook Blood Sweat And Rock ‘n’ Roll is zo een heerlijke ouderwetse heavy metal kraker. Met Don't Break My Heart Again wordt de eerste cover aangesneden. Het oorspronkelijk door Whitesnake geschreven nummer krijgt een Doro-metalsaus zonder het origineel oneer aan te doen. De gekende, zalige baslijn van het origineel wordt in de cover wel een beetje achter de gitaren verstopt, als ik een negatief puntje mag opnoemen.

Ook het verplichte Duitstalige nummer is aanwezig onder de vorm van Freunde Fürs Leben. Het bonusnummer Black Ballad is echter een afgrijselijke draak van een nummer dat in de opnamestudio zonder meer gedeletet had moeten worden door een medewerker met ballen aan zijn lijf. “Neen, mevrouw Pesch we gaan geen bonusliedje uitgeven waarin meer dan vijf minuten lang enkel en alleen maar “This is my black ballad for you” vijftig keer herhaald wordt.

Deel twee: Forever United

Het tweede luik wordt geopend met het sterke Résistance dat door zijn refrein ook weer een Accept-gevoel teweegbrengt. Het is in dit tweede deel dat Doro zich emotioneler opstelt, waardoor de songteksten iets fijnzinniger worden.

Op Heartbroken wordt Doro bijgestaan door Doug Aldrich, ex-gitarist van het eerder genoemde Whitesnake. Het is een mooie, emotionele samenwerking geworden waar Doro haar smart over verloren gegane liefde uit, begeleidt door de gitaar van Aldrich. Door de emotie die Doro uit en de haast dreigende muzikale begeleiding is dit nummer een waar hoogtepunt op het tweede schijfje geworden. Uiteraard worden de droevige ballads op dit tweeluik niet geweerd met It Cuts So Deep en 1000 Years.

Living Life To The Fullest werd door Pesch bedacht gedurende de vliegreis naar de begrafenis van Lemmy Kilmister en wordt dan ook aan hem opgedragen. Het is een mooi, emotioneel nummer waar je Doro’s vriendschap voor de grote meneer kunt voelen. De Motörhead cover Lost in the Ozone wordt perfect uitgevoerd. Het is aangenaam om de Motörhead-kraker door Doro te horen zingen. Het lijkt nu alsof Lemmy het lied en de tekst destijds speciaal voor haar heeft geschreven.

De derde en laatste cover is Doro’s interpretatie van Caruso. Dit bonusnummer werd reeds talloze keren door verschillende artiesten uitgevoerd, met als bekendste namen Luciano Pavarotti en Andrea Bocelli. Doro’s hese stem is echter minder geschikt om dit klassieke nummer in de hoge en harde uithalen te kunnen dragen. Doch mag er gezegd worden dat dit een verdienstelijke poging is om het nummer uit te voeren en dat het aangenaam is om het eens op een andere manier te horen. Het is natuurlijk moeilijk om de grootste tenor aller tijden hierin te overtreffen.

Het tweeluik wordt afgesloten met Metal Is My Alcohol een aanstekelijke, repetitieve track met een hoog punkgehalte. Als afsluiting kan ik zeggen dat Doro evengoed de 12 beste nummers had kunnen nemen en samen op één schijfje had kunnen proppen om zo een sterk album uit te brengen. Dit is niet gebeurd en Captain Hindsight spelen is natuurlijk gemakkelijk. Laat me dan afsluiten met: Doro heeft een titanenvracht aan songs uitgebracht en de fans zullen hiervoor dolenthousiast zijn.