Powerwolf - The Sacrament of Sin

De verandering op Powerwolf N°7 The Sacrament of Sin is totaal: zware death grunts, pompende blastbeats, geen “benedictus sanctus halleluja amen” meer…

Sorry, ik droomde even… Powerwolf N°7 gaat doodleuk verder waar Blessed & Possessed eindigde. De vijf High Priests of Metal blijven hun gekende succesformule gewoon doortrekken op het nieuwe album. Verwacht dus geen spannende veranderingen, maar gewoon ‘meer van hetzelfde’, doch met stijgende muzikale kwaliteit. Ook tekstueel tappen ze wederom uit het mythische, kerkelijke en bloederige vaatje.

Is het dan slecht wat Powerwolf brengt? Neen, absoluut niet. Als fan van deze power metal band word je op je wenken bediend. Je luistert slechts eenmaal naar de nieuwe nummers en je kan bij de tweede luisterbeurt praktisch alle refreinen meezingen, dat maakt van Powerwolf dan ook de gedroomde festivalband. De band kent perfect zijn eigen kracht en zwakheden. Zijn kracht schuilt zich onder andere in de klassiek geschoolde operazanger Attila Dorn – die weer een puike prestatie levert en de verschillende nummers opleukt met zijn geweldige operastem, maar ook in de flamboyante toetsenist Falk Maria Schlegel. Die laatste weet zijn keys perfect te doseren, waardoor de plaat niet tot een symfonisch crescendo wordt herleid.

The Sacrament of Sin trapt af met enkele klassieke Powerwolf songs, die het live ongetwijfeld goed zullen doen, nl: Fire & Forgive (een nummer dat evengoed op de vorige platen had kunnen staan en met Blessed & Possessed en Amen & Attack enige analogie vertoont); Demons Are A Girl’s Best Friend en Inscense & Iron dat opvalt door zijn aanstekelijke refrein en begeleidende doedelzakdeuntjes. Op Where The Wild Wolves Have Gone horen we de obligatoire power metal ballade, weliswaar goed gebracht. Dit nummer zorgt voor een rustpunt in de perfect georkestreerde, epische bombast die de band op ons afvuurt. Nightside Of Siberia is een aanstekelijk nummer met een Russisch aandoend refrein. Tenslotte krijgen we Fist By Fist (Sacralize Or Strike): een goed afsluitend nummer dat in ware Powerwolfstijl doorspekt is met Latijnse hymnen. Het goede aan The Sacrament of Sin is dat er geen fillers opstaan. Het ene nummer zal je gewoon wat sneller mee kunnen brullen met je valse, niet-aan-operaniveau-kunnen-tippende stem, dan het andere nummer.

Het feit dat er absoluut géén innovatie getoond wordt en ze bijna krampachtig vasthouden aan “never change a winning team” is waarschijnlijk een zegen voor de fans, maar mogelijks een groot hekelpunt voor de niet-fans. Ik ben er zeker van dat Powerswolfs trouwste fans absoluut geen koerswijziging willen zien. Doch denk ik dat men in deze gekende en languit betreden paadjes geen vier albums meer kan opnemen, zonder volledig in herhaling te vallen…

Ben je absoluut geen power metal fan, dan zal ook deze release je niet veel doen. Heb je af en toe eens ‘een vieze goesting’ naar symfonische power, geef dit schijfje dan eens een gepaste luisterbeurt. De kans is groot dat je op een aangename luisterervaring getrakteerd gaat worden!

De vraag die ik mezelf, en vele anderen met mij, reeds talloze keren heb gesteld: “Wie gaat er binnenkort de grote namen, zoals: Sabbath, Maiden, Priest, etc. … op de vele festivals vervangen?” De kans is reëel dat dit Powerwolf wordt, als ze zichzelf in de toekomst opnieuw kunnen uitvinden. De potentie hebben ze zeker, halleluja amen!

Voor de liefhebbers zit er bij de speciale editie van dit album een extra schijfje, waarop enkele Powerwolf nummers gecoverd worden door verschillende bekende bands (waaronder Epica, Battle Beast, Heaven Shall Burn, …).