Samenvatting
Recensie door voorzitter op 13/03/2018- Metalfans score85
Firepower is geen zwanenzang geworden, maar een mooi nieuw hoofdstuk in de reeds lange geschiedenis van deze band. Leeftijd moet geen belemmering zijn om kwaliteit te leveren. Hopelijk kunnen ze die stelling live op Graspop net zo veel kracht bijzetten.
Pluspunten
- De tijd lijkt geen vat te hebben op Halford, Tipton en Faulkner
- Knappe productie die een mooi afgewogen geluidsmix oplevert
- Zelfs als het tempo zakt, krijg je nog steeds heavy metal van de bovenste plank
Minpunten
- Met twee of drie songs minder had dit album helemaal een gebalde vuist geweest
Judas Priest heeft een nieuw album en dat is het beste album dat deze band op dit moment kon brengen. Of het daarom ook een goed album is, is een andere zaak. Kunnen ze op dit afscheidsalbum zichzelf overtreffen of moeten we een en ander met de mantel der liefde bedekken?
Judas Priest was één van de grondleggers van de heavy metal en draait al mee sinds 1969. Dat is dus net geen 50 jaar en dat laat zich voelen. Zanger Rob Halford haalt niet meer zo vlot de hoge tonen als toen hij begon bij de band en gitarist Glenn Tipton lijdt aan Parkinson. Bij de komende optredens, o.m. op Graspop, laat Tipton zich daarom vervangen door Andy Sneap van Hell. Maar op dit album speelt Tipton nog mee.
De Britse band heeft voor dit album twee producers aan boord genomen. Eentje die verschillende doorbraakalbums van Judas Priest heeft helpen opnemen, Tom Allom, en de nieuwe live-gitarist Andy Sneap, die voor een moderne toets moet zorgen. De tweede weet duidelijk zijn stempel harder door te drukken dan de eerste. Bij de openingstracks Firepower en Lightning Strike waan je je even terug in de tijd van British Steel of Painkiller. Het tempo ligt hoog en de solo’s worden het scherpst van de snee gespeeld. Daarna rijdt het album zich vast in een paar mid-tempo-riedels die vooral het vakmanschap en minder de passie van de band in de verf zetten. Maar dat vakmanschap zorgt ervoor dat Evil Never Dies, Never the Heroes en Children Of The Sun nog steeds prima tracks zijn. Zelfs van een bejaarde versie van Judas Priest kunnen nog heel wat beginnende bands lessen leren.
Op Necromancer herpakt de band zich en krijgen we bijtende gitaren en een aangenaam tempo. Ook het wel heel lang gerokken Rising From Ruins, het met veel power gebrachte Flame Thrower, Lone Wolf en powerballad Sea Of Red zijn om duimen en vingers van af te likken.
Moet er dan niets met de mantel der liefde bedekt worden? Spectre en Traitors Gate zijn nog steeds geen slechte songs, maar halen niet het niveau van het andere materiaal van Firepower.