Orphaned Land - Unsung Prophets & Dead Messiahs

Orphaned Land mag dan reeds sinds 1991 hun kenmerkende metalmelodieën op de wereld loslaten, toch slagen deze Israëlische artiesten er telkens opnieuw in vernieuwend en verfrissend werk te leveren. Dit natuurlijk vooral door hun aparte stijl: geen enkele band weeft op zulke grandioze wijze progressieve deathmetal en Midden-Oosterse melodieën samen tot één gecompliceerd maar intrigerend muziektapijt. Reken daarbij nog eens de steeds relevante en interessante thematiek van hun albums, en je weet dat een plaat van deze band garant staat voor een interessante luisterbeurt. Hun nieuwste creatie, Unsung Prophets & Dead Messiahs, schepte dus al snel hoge verwachtingen.

Langzaam worden we het album binnengeleid, met betoverende gezangen die al snel overvloeien in een klepper van een openingsnummer van meer dan 8 minuten. The Cave is meteen één van de betere nummers van de 13 die het album bevat: betoverende opening, verfrissende Midden-Oosterse elementen en een lekkere dynamiek, waardoor het ondanks zijn lengte geen seconde verveelt. Dit wordt opgevolgd door de eerder vrijgegeven single We Do Not Resist: uitstekend nummer met een refrein dat makkelijk in je hoofd blijft hangen, en thematisch gezien een distillering van het volledige album. Het is een enorm sterke aanklacht tegen het huidige politieke klimaat, wat het extreem jammer maakt dat de lyrics met een zeer storend tuutgeluid gecensureerd worden: dit slaat je uit de flow van het nummer, en had makkelijk vermeden kunnen worden door een aangepaste tekst te schrijven. Een grote brok van het album is ook absoluut niet zo boeiend als de hoogtepunten: nummers als In Propaganda en My Brother’s Keeper mogen dan thematisch en lyrisch sterk zijn, muzikaal komen ze nogal saai en ongeïnspireerd over. Gelukkige wordt het album ook opgefrist met twee ietwat kortere ‘intermezzo’s’ die je meteen weer in die Oosterse sfeer onderdompelen, namelijk Yedidi en Poets Of Prophetic Messianism. Hiernaast zijn er natuurlijk ook volwaardige pareltjes zoals Like Orpheus en het meeslepende Left Behind, dat een zeer hoog single-gehalte heeft en toch één van de meer brutalere nummers op de plaat is. Helaas opteert men er echter opnieuw voor om de eigen muziek te censureren, en schieten ze zichzelf zo nogmaals in de eigen voet. Only The Dead Have Seen The End Of the War is mijn favoriete nummer op de plaat: lyrisch sterk, muzikaal verfrissend en boeiend van begin tot eind. Ook valt er, gelukkig, geen censuur op te bespeuren. Dit is in de praktijk het slotnummer, aangezien The Manifest – Epilogue, zoals de titel doet vermoeden, als epiloog van het album functioneert. Het laatste wat je hoort zijn waarschuwende woorden van George Orwell, de ideale afsluiter voor deze oproep tot verzet tegen de hedendaagse politieke mistoestanden.

Unsung Prophets & Dead Messiahs is een goed album. Het had potentieel om een uitmuntend album te zijn: bij momenten speelt Orphaned Land de pannen van het dak, en ze brengen enorm variërende metal. Helaas krijgt het album wat ballast opgezadeld: enkele onnodige, zeer matige nummers, en een storende portie zelfcensuur. De plaat is echter zeker de moeite om gedraaid te worden, want er zitten zeker enkele prachtnummers bij, en ook de thematiek en teksten zijn in ieder nummer uitstekend. In zijn totaliteit laat het ons echter vooral verlangen naar de klassieker die het had kunnen zijn.