Solitude Within - Dissapear

Solitude Within is een Belgische female fronted symfonische metalband die hardrock en metal combineert met elementen uit de klassieke muziek. Het recept is uiteraard niet nieuw. Nightwish, Evanescence, Elysian Gates, Circle Unbroken en Evergrey deden het hen reeds voor. Bij Evergrey haalden ze overigens hun bandnaam. Net als die bands brengt Solitude Within knappe melodieën en arrangementen, dreigende drums en een mooie heldere zangstem, hier van Emmelie Arents.

Debuutalbum Disappear bevat uiteraard uitstekend gitaarwerk, het blijft immers metal, maar ook de synths eisen een hoofdrol op. Live is de band een vijfspan, maar voor de opnames bestond Solitude Within uit een trio met zangeres Emmelie (ook synths), bassist Quincy en gitarist JP Laffargue. Vooral die laatste nam een hele reeks instrumenten voor zijn rekening. Het schrijven van de nummers gebeurde vooral door Emmelie en JP.

De band bestaat nog maar sinds 2014 en heeft nog niet zo heel veel liveshows gebracht, maar ze staken reeds de grens over met Nederland en binnenkort mogen ze zich in Malta gaan bewijzen. Vorig jaar reeds brachten ze de single Fade Away uit en dat leverde de band een contract op Mausoleum Records. Door het overlijden van Mausoleum-bezieler Alfie Falckenbach ging die deal echter niet meer door. De band ging verder met een productie op hun eigen BoxFish Records. De opnames gebeurden in de Midas Studios van Tony De Block (Exoto, Lemuria, Oceans Of Sadness, Chalice, …). Met de productie en de geluidsmix zit het dus al goed.

Wat opvalt is dat vooral de vooruitgeschoven singles Fade Away en Paralyzed heel mooi uitgewerkt zijn. Zoals bijna altijd in symfonische metal, en al zeker als er een zangeres aan te pas komt, wegen de synths net iets zwaarder door in het groepsgeluid dan de gitaren, maar deze band laat de slinger soms ook naar de andere kant doorslaan. Ook voor violen en piano is er veel ruimte in de intro’s. Emmelie heeft een knappe en heldere stem, die op zich al zeker een aanwinst is voor de Belgische metalscene, maar ze mist misschien nog wat power.

Dankzij de strijkers zit er best wat melancholie in de muziek en ook in de teksten, zonder dat het echt donker wordt. Op Blame en Burn blijven ze uit de buurt van de bands die hen beïnvloed hebben, maar op andere (Fly, Turn Away) schuiven ze daar dichter in de buurt. Op een debuut mag dat nog wel. Dat ze als band toch zoeken naar een eigen gezicht, tonen ze dan weer op Eternal Flame (gelukkig geen cover van The Bangles) en In The Dark.